நீதானே என் பொன் வசந்தம் ஃபாரீனில் ரிலீஸ் ஆகி விட்டது. ட்விட்டர் திருட்டுகுமரன்
@ThirutuKumaran படம் பார்த்துட்டு நறுக் சுருக் விமர்சனத்தை ட்விட்டர் லாங்கரில் போட்டுட்டார்.
நீ தானே என் பொன் வசந்தம் = அரைத்த மாவு!
அய்யயோ! இத படிச்சா படம் பார்க்க சுவாரஸ்யம் இல்லாம போயிருமேனு நினைக்கிற அளவுக்கு படத்துல ஒரு சுவாரஸ்யமும் இல்ல!
கெளதம்மேனனுக்காகவும், இசைஞானிக்காகவும் பார்க்க தூண்டிய படம்! படத்தில் இவங்க ரெண்டு பேரும் இருக்காங்களான்னு டவுட் வருது படம் பார்க்கும் போது! படத்தில கதைனு ஒரு யழவும் இல்ல! காலங்காலமா காட்டுற ஈகோ புடிச்ச காதல் கதை! கெளதம் எதுக்கு இதே கருமாந்திரம் காதல் கதைக்குள்ளயே குதிரை ஓட்டுறாருனு தெரில! காக்கி சட்டை கதை தான் உங்களுக்கு கரீக்ட்! இன்னொரு விண்ணைத் தாண்டி வருவாயா மாதிரியான படம்! ஆனா கம்பேர் பண்ணுனா விதாவ பெட்டர்
படத்துல வழக்கம் போல ஆங்காங்கே பல இங்கிலீஸ் டயலாக்குகள் பேசுறாங்கே! ஏன் சந்தானமே இங்கிலீஸ்ல பேசி காமெடி(!) பண்றாருனா பார்த்துகங்களேன்
படத்துல பல இடங்களில் லிப் டூ லிப் கிஸ் காட்சி இருக்கு! ஆனா ஒரு கிஸ்ஸ கூட நேரடியா காட்டல! இதுக்கு பாரதிராஜா மாதிரி பூவையும் பூவையும் ஒரச விட்டுருக்கலாம் கெளதம் சார்!
பாடல்கள பத்தி ஏற்கனவே பல விமர்சனம் பார்த்தாச்சு! அதனால அதிகம் சொல்ல போறதில்ல! எல்லாப் படத்துலயும் பாட்டு வரும் போது தான் வெளிய போய் தம் அடிப்பாங்கே! படத்துல பாட்டு தான் ஒரளவுக்கு நம்மள சாந்த படுத்துது!
அதுவும் படத்துல எந்த பாட்டுமே முழு பாட்டு இல்ல எல்லாமே பிட் சாங்ஸ்! பாடல்கள் ஸ்கீரின்லயாவது நல்லாருக்கும்னு பார்த்தா ம்ஹீம் அதே ஓகே ரகம் தான்! பேக் கிரவுண்ட் மியுசிக் சொல்றதுகில்ல! ஒகே ரகம் தான்! ஆனா பழைய ராஜா சார் எந்த சீனிலும் காண கிடைக்கல!
படத்துல சமந்தா ஒரு சீன்ல “ஒரு மயிறும் இல்ல”னு சொல்வாங்க! படம் முடிஞ்சு வர்றப்ப அந்த டயலாக் தோணுது நமக்கு! படத்துல……!
கெளதம் சார் , ராஜா சார்…. .. பெட்டர் லக் நெக்ஸ்ட் டைம்!
டிஸ்கி: படம் பார்க்கனும்னா காதலி இல்ல கேர்ள் பிரண்டோட போங்க! நிறைய சீன்ஸ் போரடிக்கும் அவங்க பக்கத்துல இருந்தா குஜாலா படம் பார்க்கலாம்(!)
Neethane En Ponvasantham Movie Review- Wasted Opportunity
Featured, Movies — By Anand on December 12, 2012 11:14 pm
Produced by Photon Kathaas and RS
Infotainment, directed by Gautham Vasudev Menon, Neethane En
Ponvasantham is a love story (or as the director cleverly puts it across
– moments from Varun-Nithya’s love story).
With excellent acting,
fantastic music, pleasing-on-the-eye cinematography, Neethane En
Ponvasantham is a great case study of sum being lesser than the parts. The film starts off when Varun joins college and
he meets Nithya in the college culturals.
They share a history of
love-hate relationship. First, they meet when they were kids and then
when they were in school. Sparks fly when they meet duing college and
they are together for the next four years. The film tries to capture
some interesting moments in their lives. Unfortunately, only some of the
moments are engaging.
I am not a great fan of GVM’s VTV. It was not bad cinema, it wasn’t a
plot oriented film but a character oriented film. But when the director
tries the same technique again in NEP, he falls flat. Despite excellent
acting by Samantha and Jiiva, you really do not care as much for Varun
and Nithya as you should have.
Beyond a point their fights become
irritating and you wonder why at all they should be together. The
biggest drawback of NEP is the script focusses too much on the fights
between Varun and Nithya and not so much on romantic moments. And you
know the director has faltered when he packs off Nithya on a holiday to
Edinburgh, and focuses on Varun and you immediately sit up with
interest. The moment Nithya is back, the script sags again.
Just like in the Tamil film Khushi, a key scene happens on the
rooftop just before the interval – the roof top acts as a character here
(Varun-Nithya have had some real intimate moments in this rooftop), but
the scene is absolutely ineffective due to the mishandling by the
director.
(The scene from Khushi in comparison is Citizen Kane – more on
this a bit later). To give credit to the film, there are a few moments
which are engaging. Nithya teaching Varun how to pronounce Edinburgh,
the initial school scenes, the climax scene in the same rooftop, the
family scenes which changes Varun from a boy to a man, and the first few
moments in the college culturals are really entertaining. Incidentally,
these are the portions when Varun and Nithya do not fight!
And GVM has done the biggest disservice to Ilayaraja by having
improper situations for at least 3 songs. Mudhal Murai, Kaatrai konjam
and Ennodu act as speed breakers. The songs are picturised with love and
care but due to the situations in which they occur, you really do not
get involved.
But the balance 4 songs – Saindhu Saindhu, Sattru Munbu,
Vaanam Mella and Pengal Endral – are good. Sattru Munbu is rivetting in
its picturisation in the climax, and the way Samantha emotes here
clearly lifts the film to a different level. (Thengi pona Ore nadhiyena
indru naanada – you can see it in her eyes – frankly I did not think she
could act this well).
Ah!the
rooftop !!!
The climax is very good on its own, but when compared to the rest of
the film, it is outstanding. And what works here are the moments where
no one talks – and this is where Raja scores. What a BGM in the last few
minutes. When you hear Raja’s BGM in the last few scenes, you
immediately realize what is wrong with the film – through the film, some
one or other keeps on talking, and there is just no scope for BGM. GVM –
Is this how you write scenes?
You should have learnt from a less
sensitive director (perhaps more street smart) like S.J.Surya. Take the
Khushi rooftop scene for example, Vijay and Jothika fight in the rooftop
– they keep on arguing – the pitch of their tones keep on getting high –
and then an airplane takes off nearby and interrupts their argument for
a few moments – and it provides such a character to the scene.
And when Vijay says something he should not have said, the director
immediately focuses on Jothika’s close up reaction. She is so hurt that
Vijay immediately realizes the mistake he has done and his facial
expression conveys that he is really sorry for what he had said. But she
is now so hurt that she isn’t prepared to give him another chance –
the
director focuses on close ups and the music director gives a reasonable
good BGM and then the scene becomes so very effective. GVM – You may
well want to show that the rooftop is a character by opting for a long
shot that covers the rooftop as well as Chennai skyline, but you can’t
extend it to the whole scene. It reduces the experience to watching
something like a stage play.
And you take a genius like Raja, who changed the way BGM was written
in Indian Cinema, and offer him no scope at all? I mean, isn’t this
suicide? Here is a composer, who had saved films like Idhayam before.
And the moment you listen to the last couple of scenes, you know
Raja could have saved NEP, if the director thought about BGM when
conceiving shot composition. But the current product is even beyond the
Maestro. Wasted Opportunity.
நன்றி - madabout moviez, ட்விட்டர் திருட்டுக்குமரன்
அ
இயக்குநர் பேட்டி படிக்க
http://www.adrasaka.com/2012/
http://www.adrasaka.com/2012/
இயக்குநர் பேட்டி படிக்க
http://www.adrasaka.com/2012/
கும்கி - சினிமா விமர்சனம்
http://www.adrasaka.com/2012/